taboe or not taboe

Taboe or not taboe

Afgelopen oud en nieuw verliep op ons adres een beetje anders dan andere jaren.

Vlak voor oudjaar kreeg ik het bericht dat ik borstkanker heb. Aan ons de lastige taak om dat aan onze kinderen te vertellen. Gelukkig was de eerste schrik bij onszelf al een beetje weg en konden we hen ook vertellen dat we er van uit gaan dat het behandelbaar is.
De dagen daarna gaat de trein lopen en worden mensen al dan niet door onszelf ingelicht.
Dat deed mij denken aan een verhaal uit mijn jeugd over het wel of niet bespreekbaar maken van zo’n diagnose. Mijn moeder vertelde ooit een verhaal van een man die het niet wilde vertellen omdat je dan nog tot jaren daarna moet uitleggen hoe het kan dat je nog leeft. Gelukkig is dat tegenwoordig anders.

Als verpleegkundige herinner ik me de ongemakkelijkheid die volwassenen laten zien in contact met patiënten met kanker. Hoe anders was dan ons oud en nieuw. Doordat onze kinderen ervoor gekozen hadden om tot 00.00 uur thuis te zijn, liep ons huis vol met jong volwassenen. Een aantal daarvan waren op de hoogte van het nieuws. En zij verrasten ons met hun jeugdige spontaniteit. Niks moeilijk of geheimzinnig doen.
Nee, gewoon naar mij toekomen en vragen: hee, hoe is het nou met je, Tina?
Als we het dan hebben over taboedoorbrekend, dan was dat het wel.
We hadden het onwijs gezellig en ik hoefde helemaal niet na te denken over mijn goede voornemen voor 2012…..

Het mag duidelijk zijn dat mijn werkzaamheden in de praktijk even op een erg laag pitje komen te staan. En ik wil deze blog gebruiken om mijn netwerk, buiten vrienden en familie op de hoogte te houden. Reacties mogen altijd!