Door omstandigheden ben ik de eerste maanden van dit jaar heel veel bij mijn vader geweest. Op deze woensdagavond wilde zijn vrouw graag een avond naar Delft. Omdat hij zich dan zorgen maakt om haar hield ik hem gezelschap als afleiding.
We aten samen het heerlijke eten wat zij voor ons klaar gemaakt had. Na het eten keuvelde de avond voort met mooie gesprekken, zorgen over het klimaat (ons bijna dagelijkse gesprek) en keek mijn vader het laatste stuk van de documentaire Hooilanden op mijn iPad, terwijl ik een tukje deed op de bank.
Het voelde allemaal zo vertrouwd in mijn eigen ouderlijk huis, knus.
Ik had mijn hond mee en we verbaasden ons erover dat hij ieder half uur blaffend reageerde op het slaan van de staartklok in de hal. Dat deed hij anders nooit. Op dat moment realiseerde ik me, dat het huis normaal gevuld is met rumoer van andere gezinsleden; mijn zus, stiefbroers, kleinkinderen.
Dit was de eerste keer dat het stil was.
Sterker nog, dit was de eerste keer dat ik alleen was, samen met mijn vader, thuis. Voor het eerst in de 24 jaar dat hij en mijn stiefmoeder samen zijn.
Op de lange weg naar mijn eigen huis ontroerde deze realisatie mij.
Ik adviseer ouders van mijn clientjes om regelmatig tijd te hebben met één van hun kinderen. Gescheiden ouders in nieuwe gezinssamenstelling, raad ik aan om af en toe, tijd door te brengen met hun eigen kerngezin.
Als moeder neem ik mijn eigen advies vaak ter harte. Ik vind het heerlijk alleen met mijn zoon of dochter te zijn, of met hen samen, zonder mijn partner, die niet hun vader is.
Het is vertrouwd gemakkelijk.
En het was pas afgelopen woensdagavond dat ik voelde hoe waardevol dat is. Als dochter in mijn uppie tijd doorbrengen met mijn vader. Gezellig thuis in mijn ouderlijk huis, zonder dat er iets moet.
Gewoon samen zijn.