Deze week had ik een eerste sessie met Thijs. Tijdens de kennismaking had hij al verteld dat zijn ouders uit elkaar zijn gegaan toen hij 5 jaar was en dat hij nu sinds 2 jaar geen contact meer heeft met zijn moeder. Thijs is 17 jaar.
Vandaag stelt hij de belangrijke personen in zijn leven aan mij voor, aan de hand van poppetjes op tafel. Gaandeweg ontstaat als vanzelf het gesprek over de scheiding van zijn ouders. Het ene schrijnende verhaal na de andere lepelt hij vrij emotieloos op. De verhalen lijken wel te duiden op een heftige vechtscheiding. En daarvan hebben Thijs en zijn oudere broer veel last gehad.
Veel voorbeelden zijn herkenbaar vanuit andere situaties, andere verbazen me echt in de heftigheid. Ik merk dat ik stil val en ondertussen vertelt Thijs verder.
Ik benoem, dat het me opvalt dat hij zijn verhaal zo rustig en zonder emotie kan vertellen. Met een glimlach verzucht hij dat hij het dan ook al wel heel vaak vertelt heeft. De jaren op het voortgezet onderwijs was het ieder jaar raak bij iedere mentor. En bij twee eerdere hulpverleners heeft hij het natuurlijk ook moeten vertellen.
Ik zeg:’ man, wat een heftige jaren heb jij achter de rug. Wat heb jij ongelofelijk veel meegemaakt, dat is echt zo niet oké om mee te moeten maken… ‘
En daar valt het masker. Stille tranen van diep verdriet stromen over de wangen van Thijs en ik laat ze. Langzaamaan komen de snikken van diep uit zijn borst, ik haal een glaasje water en ga weer bij hem zitten.
Na best een lange, stille, verdrietige tijd snottert hij en snuit zijn neus. ‘Zo, dat moest er duidelijk even uit’, zegt Thijs. Ik vraag hem wat maakt, dat dat er nu zo uit komt.
En dan krijg ik een antwoord wat mij minstens zo raakt als alle heftige voorbeelden, die hij eerder heeft genoemd.
‘Weet je, iedereen die ik het verhaal vertelde, luisterde wel. Maar iedereen zei ook altijd, dat ze er niks over konden zeggen, omdat ze neutraal moeten blijven. Jij bent de eerste die echt zegt dat het niet oké was, en dat ik veel heb meegemaakt’
Ik luister met tranen in mijn ogen naar zijn verklaring van deze huilbui.
Zo heeft hij dit dus ervaren. Professionals luisteren wel. Maar in hun trouw aan neutraliteitsprotocollen, wordt er voorbij gegaan aan de eerste stap van innerlijk herstel, van heling. Erkenning krijgen voor je gevoel. Erkenning krijgen, dat geen enkel kind tussen vechtende ouders in mag komen te staan. Erkenning dat het voor een kind bedreigend is om mee te maken dat de volwassenen die voor jou moeten zorgen, elkaar het leven zuur maken.
En ik maak me zorgen. Zorgen over de toekomst waarin zorgprofessionals in steeds grotere organisaties moeten werken met strakkere protocollen. Zorgen over professionals in het onderwijs of zorg, die het gevoel hebben dat ‘neutraal zijn’ betekent, dat je ook niet aan de kant van een jongere kunt staan in een vechtscheiding.