Ze zitten op de bank in mijn praktijk. Naast elkaar. Niet echt samen. Moeder kijkt ontwijkend uit het raam, vader kijkt mij aan met opgetrokken wenkbrauwen. Ik heb hen net gevraagd wanneer ze voor het laatste iets gezelligs met z’n tweeen hebben ondernomen. Dat blijkt heel lang geleden geweest te zijn. Te lang om het zich nog te kunnen herinneren. Op mijn vraag of ze het eigenlijk nog wel leuk hebben met elkaar krijg ik bovenstaande non-verbale reactie.
Onuitgesproken en tegelijkertijd schreeuwend duidelijk.
Deze twee mensen zijn elkaar uit het oog verloren. In de dagelijkse schwung van het gezinsleven, de mantelzorg voor ouders en hun eigen werk buitenshuis. Iedere dag ‘aan’ staan in de zorg voor alles en iedereen.
Alles en iedereen, behalve voor zichzelf, behalve voor elkaar. Mijn gestelde vraag maakt dit heel helder en beide ouders voelen dit.
Gaandeweg het gesprek wat volgt wordt meer en meer duidelijk, dat de liefde er zeker nog is. Dat er teleurstelling is, er zijn stille verwijten, soms ook wat meer uitgesproken. En zo wordt voor mij meer en meer duidelijk waarom Michel, het clientje waar ik mee werk, doet wat hij doet. Ik zie een patroon in zijn gedrag op school en de situatie thuis en dat geef ik aan.
Ouders herkennen dit; zowel bij hun zoon als bij zichzelf. Ze zien ook dat hij thuis altijd zijn best doet om te bemiddelen, dat hij conflictmijdend is, net als zijn vader. Dat hij leert om zich niet uit te spreken. Nee, aan tafel wordt ook niet echt gepraat, hun oudste dochter heeft al vaker aangegeven dat ze het niet meer gezellig vindt beneden en brengt alle avonden op haar kamer door.
Het stemt hen verdrietig, maar ze hebben geen idee wat ze eraan moeten doen. Wanneer ik aangeef dat relatie therapie een goede stap zou zijn, kijken ze beiden beschaamd naar beneden. Ze zouden dat wel willen doen, maar dat wordt niet vergoed. En dat kunnen ze niet zomaar betalen.
In mijn praktijk het vierde ouderpaar met deze reactie deze maand. En ondertussen werk ik door met hun kinderen. Die vallen binnen de jeugdwet, dus de gemeente betaalt de trajecten. Trajecten die ik in deze gezinnen met meerdere kinderen zou kunnen doorlopen. Trajecten die effectiever ingezet kunnen worden, wanneer we werken daar waar het nodig is. De ouders.
Op dit moment worden de jeugdwet en jeugdzorg onder de loep genomen in de hervormingsagenda. Er wordt onderzocht hoe de zorg effectiever en vooral goedkoper kan. Geen slecht idee, en laten we dat vooral heel breed doen. Dan zouden we zomaar kunnen ontdekken, dat het ondersteunen van ouders, middels coaching of therapie veel kinderleed kan voorkomen.