Laatste schooldag, lessen in loslaten

Vrijdag was het de laatste schooldag van ons eerste kind. Al dagen werd naar deze dag toegeleefd en geteld. Net als ooit naar de eerste schooldag, maar dan anders. Vanmiddag vroeg hij mij of ik mij die eerste schooldag nog wist te herinneren. Meteen kwam mij het beeld voor ogen van het verdrietige jongetje, die met zijn vier jaar alleen bij die juf en die kinderen moest blijven…”Nee, niet díe eerste schooldag! Mijn eerste bewuste schooldag bedoel ik.” Ja dat was een hele andere herinnering. Met elf jaar alleen op de fiets naar die grote scholengemeenschap waar hij een speurtocht moest doen om de lokalen te leren vinden. Het spannende brugklaskamp op de fiets met twee slapeloze keetnachten. De enorme volle rugzak op dat kleine jongenslijfje. En de overtuigende verzuchting boven al dat huiswerk, dat hij echt niet nog zes jaar ging maken en leren! En inderdaad, dat deed hij ook echt niet.

Hoe groter de puber, hoe leger en kleiner de rugzak. En het aantal huiswerkuren in het eerste jaar werd in de daarop volgende jaren niet meer gehaald. Toch is hij op deze sublieme wijze aangekomen op de dag van vandaag, de laatste schooldag in 6 VWO. Ook deze dag stond nog in het teken van het haasten van de allerlaatste deadline. En ook deze werd weer gehaald, ruimschoots binnen de laatste minuut. Met waarschijnlijk opnieuw het bekende, berekende resultaat……

Hij heeft veel geleerd in al die jaren. Zijn interesses liggen op vlakken en niveaus die al lang niet meer de mijne zijn, maar zo mooi om te kunnen beluisteren. Loslaten, meer dan ooit. Het heeft ook mij zes lange jaren gekost om dat stukje bij beetje te leren. En nu gaan we samen werken naar onze climax in deze lessen.

De komende weken moet er geleerd worden, op weg naar dat ultieme moment: het Centraal Schriftelijk Eindexamen! Hij berekent wat hij nodig heeft, en studeert zoals hij nodig acht.
En ik? Ik ga op mijn handen zitten, hou mijn mond, koop lekkere dingen en voer koppen thee en ice tea aan. En ik ga vooral heel veel loslaten!