Er zijn van die mensen die op gezette tijden je leven inspringen en dan even geruisloos weer een poos uit beeld zijn.
Voor mij is Jip zo’n iemand. Jip is een onwijs leuke attente jongen van 24 jaar.
Hij zat jaren geleden op dezelfde school als mijn kinderen, maar dan wel 6 jaren hoger. Een paar jaar geleden sprak hij mij aan vanachter de kassa bij de HEMA met: “dag moeder van Tim”. Ik was natuurlijk verrast om op die manier aangesproken te worden door een vriendelijke kassa-jongen. Hij legde uit dat hij bij Tim op school had gezeten.
Jaren later dook Jip opnieuw op, op de dansschool van Fenne waar hij een duet danste met een ouder meisje. Jip danste met één arm. Ik sprak hem aan en hij vertelde dat bij hem kanker was geconstateerd en dat zijn arm was geamputeerd. Zijn verhaal, zijn manier van vertellen, het raakte iedereen om hem heen. Zijn kracht en zijn positiviteit.
Twee weken geleden kwam ik Jip weer tegen. Bij de fietsenstalling van de AH. Voor mij in een erg vervelende week met niet leuke uitslagen en een zeer onbevredigend gesprek met de chirurg. Een week waarin de paniekbuien veel aanwezig waren, ondanks mijn enorme drang naar helpende gedachten. En dan: Jip. We begroetten elkaar en ik vroeg hem hoe het met hem was. En hij vertelde opgewekt, dat hij uitbehandeld was. Het duurde een paar seconden, voordat het tot mij doordrong dat dat misschien iets anders betekende dan ik hoopte.
Ja, uitbehandeld betekende inderdaad dat hij er klaar mee was. Dat de artsen gezegd hadden dat zij niets meer konden doen. Dat hij nu wilde genieten van wat er nog voor hem was.
Terwijl ik dit schrijf zit Jip in Thailand, te genieten.
Net als ieder ander, zat ik vol met vragen en bewonderde ik zijn berustende houding. Ik vertelde hem mijn verhaal en de paniek van die week. En hij, op de helft van mijn levensjaren, stelde mij gerust. Vertelde me het stap voor stap te moeten nemen. Dat paniek en angst er mag zijn, en dat het ook weer weg gaat.
Ik was zo onwijs onder de indruk. Er ging zoveel door mij heen. Is het leven eerlijk? Maakt dat uit? Jip stelt zich die vraag niet (meer?) Het leven is wat het is. Jij zelf bent degene die ervan kan maken, wat je ervan wilt maken. Hangen in paniek, dat kan, maar het hoeft niet.
Die ochtend heb ik naast een paar boodschappen vooral ook nederigheid gehaald bij de AH. We hebben geen griepje, We gaan er niet alleen maar hard tegenaan. Nee, we mogen ook vertrouwen dat we kracht krijgen om datgene wat op ons pad komt aan kunnen. Op onze eigen tijd en op onze eigen wijze.
Lieve Jip, dankjewel!