Het is nu ruim drie weken geleden dat ik gediagnosticeerd ben met borstkanker. Tegelijkertijd voelt het als een eeuwigheid geleden. Kenmerkend van zo’n periode is natuurlijk dat je veel nadenkt en dat je reageert op wat mensen tegen je zeggen en aan je schrijven. Het nadenk-deel doe ik aan de lopende band.
Je denkt dan dat je leven op zijn kop gaat, Maar dat is helemaal niet zo. Het leven gaat juist in volle vaart gewoon door. Onze kinderen gaan naar school, plannen een reis en doen hun ding. Wij gaan aan het werk en in mijn geval betekent dat een heleboel afronden.
Ik heb dan ook bedacht dat in plaats van op zijn kop, ik er een heel leven bij heb gekregen. Het leven als patiënt. Een leven waarin ik veel dingen moeten uitzoeken, kritische vragen wil blijven stellen, nog beter dan voorheen voor mijn eigen conditie moet zorgen. En dat alles in de 24 uur per dag die we allemaal hebben, poehhhh
Het betekent tegelijkertijd dat ik te weinig tijd heb om te reageren. Reageren op de vele lieve kaarten die nog steeds in de bus vallen. Wat is post nu fijn! Reageren op de mooie tekeningen van kinderen. En vooral reageren op de vele koekjes van eigen deeg die de kinderen mij schrijven: Je heb mij geleerd te werken met helpende gedachten. Nu moet je ze voor jezelf gebruiken. En dat is een waarheid als een koe. Iedere dag opnieuw sta ik op en ga ik naar bed met de helpende gedachten. En weet je, ze helpen echt!
Ik heb nog veel meer mooie uitspraken en wensen zowel van ouders als van kinderen, maar die houd ik graag voor mezelf. Ik zie ze wel allemaal als kadootjes. Kadootjes die ik echt niet verwacht had en die vanuit mijn werkzame leven mijn patientenleven opvrolijken.
Omdat ik niet in de gelegenheid ben jullie allemaal stuk voor stuk te bedanken, doe ik het maar zo.
Ook al heb ik niet genoeg tijd om te reageren, ik heb wel genoeg tijd om te genieten van alle pareltjes op de mat en de mail! Dank.
2 gedachten over “genieten”
Wat een kanjer ben je toch! Ik denk vaak aan je.
We vertelden Jonathan over je en hij zei (zo typisch Jonathan): “O, dat is niet fijn!”
Jonathan heeft het nog vaak over de training. Laatst kreeg hij het boek terug van zijn meester en toen ging het weer over hoe fijn het was op maandagmiddag. Jonathan is er echt van gegroeid.
Liefs!! En alle Goeds!!!
Jouktje.
lieve tina
je bent een kei.
nu je het moeilijk hebt blijf je zo als ik je gekend heb.
slapen gaat goed maar op school is dat niet zo.
je had dus niet alleen invloed op mijn slaap maar ook op school.
maar als ik ruzie heb dan denk ik aan jou.
heel veel liefs van
yente