“je ziet er mooi uit”

Ik kom net thuis van de prikpoli. Onder het prikken raakte ik in gesprek met de laborante over het hele proces en gedoe rondom chemo. Dat het zoveel voorkomt, dat een kennis van haar ook “uit de wagen” was gekomen, zoals mensen de borstcontrole voor vrouwen boven de 50 noemen. Kortom, een gesprek met iets meer diepgang dan het weer.
Bij het weggaan zei ze: je ziet er mooi uit. En ik liep stralend met haar compliment in mijn hoofd de deur uit. Eenmaal op de fiets begon het malen… Het compliment dat ik er mooi uit zie, heb ik de afgelopen weken vaker gehoord dan in de afgelopen 10 jaar. Mijn haren zijn weg en ik los het voor de buitenwereld op met een pruik afgewisseld met sjaals. Er zijn zat momenten in de week dat ik mezelf in de spiegel zie en daar nou niet meteen het predikaat “mooi” op zou plakken. Toch meent de buitenwereld iets anders te zien.

Zonder ook maar iets van het compliment af te willen doen vraag ik me dan toch een heleboel af:
Ben ik mooier zonder, dan met haar?
Is het een doekje voor het bloeden? Zo van, ook al breken we alles van binnen af, van buiten ziet het er nog goed uit? Het zijn namelijk vooral hulpverleners die het zeggen.
Staat mijn nephaar mij beter dan mijn natuurlijke look en moet ik serieus overwegen om levenslang met pruik door het leven te gaan?
Hoor je als kanker patient uitgemergeld door het leven te gaan en valt het bij op dit moment nog mee?
Is het zo duidelijk dat ik nephaar heb, dat ik een compliment krijg voor de leuk gevonden oplossingen?

Of, is het zo dat je als kankerpatiënt complimenten over je uiterlijk krijgt, omdat het allemaal al zo rot is.
Maar als ik er nu van ga stralen, voordat het denkproces begint, zou het dan ook voor gezonde mensen niet gewoon een leuk compliment zijn?
Is het een idee om elkaar vaker zo’n compliment te geven, zodat je je geen uitzondering voelt als je het krijgt als je eenmaal ziek bent (geweest)?
Persoonlijk lijkt mij de laatste optie het aller prettigst.