grenzen

Afgelopen maandag had ik een gesprek met een moeder over de begeleiding van haar zoon. Ik werk momenteel af en toe met een paar kinderen, die de onregelmatigheid in mijn planning kunnen hanteren. Bij deze jongen hebben we hard gewerkt aan het zelf ervaren van je grenzen en deze duidelijk te maken aan anderen.

Natuurlijk komt in zo’n gesprek ook het gesprek het moment, dat mijn gesprekspartner vraagt hoe het nu met mij gaat. Ik vertelde hoe lastig ik het vind om te luisteren naar mijn lijf. Een levensles die al een flink aantal jaren duurt en waar ik tot op heden nog niet voldoende in geslaagd ben. Keer op keer ga ik…. ha ha over mijn grenzen heen. Dat is bijzonder he. Ik werk met kinderen aan het aanvoelen een aangeven van hun grenzen en over die van mezelf dender ik iedere keer weer heen.

Toch voelt het anders bij mijzelf. Het lukt mij goed om aan te geven, wanneer anderen over mijn grenzen heen gaan. Ik kan dat voelen en ik kan dat aangeven.
Maar de reikwijdte van mijn eigen energie, zeker in een afbraaktijd van chemokuren, is een dagelijkse strijd. Ik maak leuke plannen, dingen doen waar ik van geniet, dat moet energie geven. En dan toch….. het blijft wennen, een lijf dat fysiek minder aan kan dan waar ik me in mijn hoofd op verheug.

Voelen, ervaren en stil staan … Het is de les voor 2012.
Eind deze week ben ik op de helft van de chemokuren. En als alles loopt volgens planning, krijg ik op de laatste schooldag mijn laatste chemo.
Dus net als alle kinderen om me heen, zie ik erg uit naar de zomervakantie.
En ja, ik weet dat het proces dan nog niet klaar is. Ik weet dat ik ook dan nog steeds mijn grenzen moet bewaken. Maar ik weet ook dat ik vanaf dat moment de grenzen weer lekker steeds verder mag gaan oprekken…. met een goed gevoel.