Home sweet home

Vanmorgen na een pauze van 6 maanden terug op de Babylonschool in Gambia. En wat een welkom krijg je dan…. Echt zo hartverwarmend.  Gegil, mensen die elkaar ‘waarschuwen’ dat ik er ben en me om mijn nek komen vliegen.

Op weg naar school vroeg ik me af hoe ik, met name, de moslimmannen zou begroeten. Wetende dat een moslimman in Nederland mij nog geen hand zou geven.

Hoe anders is dat in Gambia.

Ik hoefde helemaal nergens over na te denken en werd door de ene na de andere man enthousiast geknuffeld.Totaal geen probleem dat ik een vrouw ben.

In de weken voorafgaand aan de reis voelde ik me een beetje murw. Een aantal verdrietige gebeurtenissen leidden me af. Ik voelde weinig spanning richting deze trip. En nu ik hier ben, snap ik ook waarom.

Ik kom hier thuis, ik herken mensen op straat, de docenten verwelkomen me als een verloren dochter, of in mijn geval misschien meer ‘moeder’. En het grappige is, ook tussen de 1200 kinderen zie ik allerlei bekende snoetjes die iets ouder zijn geworden. 

Op school allerlei gesprekjes om er weer in te komen. De geplande observaties starten morgenochtend om 8:30 uur. Lekker weer in de klassen zitten en leervragen van de docent nabespreken. 

We hebben er allemaal weer zin in.