feestelijk afscheid

Tweede maandag van maart is het internationale Commonwealth day. Een dag die uitbundig gevierd wordt in alle ex-koloniën van Engeland, dus ook in Gambia. Voor vertrek naar het vliegveld moeten we echt even komen kijken op de school. En inderdaad een mooier afscheid kon ik me niet voorstellen. Alle kinderen zijn gekleed in traditionele kleding en prachtige haren. Als ik beter kijk zie ik dat bij gebrek aan traditionele kralen er snoepjes in verpakking in de haren genaaid zijn.

Minstens zo kleurrijk en makkelijk verkrijgbaar. Een docent houdt het verhaal over de geschiedenis van de Commonwealth. Ik volg er niks van, afgeleid door alle mooie kinderen. En alle docenten begroeten mij en nemen tegelijkertijd

afscheid. Tot oktober, inshallah, klinkt het iedere keer.
Wat zijn deze weken om gevlogen! En wat voel ik me thuis tussen deze collega’s en kinderen. Zulke mooie gesprekken, zulke mooie ervaringen in de klassen. Ik ga iedereen en het leven hier enorm missen. Over ruim 6 maanden mag ik weer. In de tussentijd zal ik bestookt worden met whatsapp berichtjes over dingen die gebeuren.

Ik neem afscheid van de oudste juf. Degene die tijdens de laatste training het besnijdenis verhaal heeft aangekaart. Ze neemt me apart om me te bedanken. Ik vraag haar waarom. Ze vertelt dat ik tijdens onze bijeenkomst in oktober met de ‘agents of change’, waar zij toe behoort, mijn missie hebt benoemt dat de eerste vrouwelijke president van de Babylonschool zou komen. “Weet je” zegt ze,”het heeft mijn kijk veranderd. De dag na onze vergadering merkte ik dat ik anders keek naar meisjes. Ik merk dat ik nu bij ieder meisje bedenk dat dit haar kan zijn, en wat heeft zij dan nodig.” Ze bedankt me dat ik dat bij haar heb los gemaakt en ze geeft me een knuffel.

Wat een mooie afsluiting van opnieuw een indrukwekkende periode. Ik kan me voorstellen dat mijn verhalen bijna te mooi klinken om waar te zijn. Maar dit is the Gambia. En het credo is: Everything is possible.

Morgen weer aan het werk voor KinderKracht in Nederland, dan gaat mijn eerste harde schijf weer aan en de tweede schijf in mijn hoofd even op pauze. De mensen, de stralende kindergezichtjes, het weer, de geuren en geluiden van the Gambia bewaar ik in mijn hart.

Foo nyaa too