Geluk

De afgelopen weken zijn er op dit adres weer forse stappen gezet. Aan de ene kant op de weg naar herstel, maar daarover een andere keer meer. Ik kan het kort houden, het gaat goed en steeds beter.

De stappen zijn echter van geheel andere orde. Namelijk het uit-verhuizen van onze oudste zoon. Na een tussenjaar, met daarin mooie reizen, zware tijden en een strenge decentrale selectie, mocht hij starten met zijn studie geneeskunde in de stad van zijn dromen: Amsterdam. En zoals het met veel dingen gaat in zijn jonge leven, werd hem een kamer(tje) in de schoot geworden. Dus was het zaak om begin september te zorgen dat hij klaar zat voor de start.
Onder protest zijn we gezellig een dagje naar Ikea geweest, een moeder-zoon momentje. Waar hij toch meer nodig bleek te hebben dan hij zelf had gedacht. En zoals dat gaat met Ikea producten, zijn we op de zondag uuuuren bezig geweest om bureau, stoel en kastje in elkaar te zetten. Heel gezellig.

Gelukkig hadden we de avond tevoren al uitgebreid stilgestaan bij de Grote Stap, met champagne, speech en lekker eten, dus dat hoefde niet meer met onze vermoeide lijven na het klussen. Nee, hij wilde heel graag die zondagavond alleen in zijn nieuwe kamertje zijn. En zo geschiedde. Met een traan op mijn wang verlieten we Buitenveldert, het was goed zo.

Inmiddels zijn we twee weken verder. Zoon is veranderd in een serieus studerend mens. Het enthousiasme waarmee hij mij compleet verraste bij het zien van zijn boeken, houdt nog steeds aan.
Dat krijg je, als je een studie mag doen die je interesseert.
Hij kookt gezonde maaltijden en eet iedere dag spontaan vitaminen, vertelt hij trots.
Afgelopen weekend was hij even thuis (zo noem ik het, maar ik weet niet of dit adres die titel nog heeft). Zonder berg was, want ook die doet hij samen met de ‘jongens’ . De tosti’s vlogen de pan uit en werden genuttigd bij de mooie verhalen.

Zondagmiddag, aan het einde van het erg gezellig weekend gaf hij aan wel weer zin te hebben om naar zijn huisje te gaan.
Onderweg naar de AH om een laatste lievelingsmaal te halen, liet ik dat zinnetje een paar keer door mijn hoofd gaan. “Zin om naar zijn huisje te gaan”.
Daar zou je als moeder sip van kunnen worden.
Je zou je kunnen afvragen of het bij ons dan nog wel leuk is.
Maar het gevoel wat overheerst was: wat heerlijk om dat joch gelukkig te zien!
En wat super dat hij een plek heeft, een nieuw leven, waar hij zich na twee weken al zo voelt dat hij dat’ mijn huisje’ kan noemen.

En dat doet me de hele dag denken aan een zinnetje wat ik vanmorgen las:

Je hebt geluk, als je weet wat geluk is.

Volgens mij weet hij het.
En ik ook.