In een gesprek met ouders van een 5-jarig meisje bespreek ik het belang van samen spelen. Zakken in de leefwereld van het kind, lekker mee fantaseren, bouwen en spelen. Op deze manier maak je contact met het kind in haar eigen wereld, belangrijk om te kunnen begrijpen en voelen waar het kind mee bezig is en wat er in haar koppie om gaat.
Na het gesprek bedenk ik me dat deze zelfde boodschap geldt voor de ouders van vele jongeren in mijn praktijk. We klagen vaak dat jongeren zoveel op hun mobiel zitten. Dat ze bezig zijn met van alles en nog wat en dat we daar geen b.. van snappen. Als ik een jongen van 17 vraag wat zijn ouders vinden van zijn activiteiten op internet geeft hij aan dat ze daar niks van weten of begrijpen. Ik vraag hem hoe het zou zijn als ze naast hem zouden zitten op de bank en echt interesse zouden hebben in wat hij doet en zijn gezicht klaart op:” Ja, dat zou ik wel tof vinden. Maar dan zonder commentaar. Ik zou ze wel willen uitleggen hoe dat spel gaat”.
Ik zeg daarmee niet dat het digitale gedrag van je kind zal veranderen wanneer je één keer per maand meekijkt, wanneer hij zijn favoriete spel speelt. Wat mogelijk wel veranderd is jouw beleving van het spel. Jouw interesse in de leefwereld van je (grote) kind. En net als in de wereld van volwassenen verandert je manier van aanspreken wanneer het wederzijds begrip groeit. En echt het is boeiend om te zien hoe razendsnel je kind is, terwijl je zelf moeite moet doen om de basics te begrijpen.
Uitnodiging: duik op de bank naast je puber, stel open vragen, wees nieuwsgierig zonder oordeel. Denk terug aan alle belangrijke zaken die je zelf deed of besprak, toen je zelf 17 was. (spoiler: in mijn geval was dat echt niet interessanter, dan wat de gemiddelde jongere momenteel op snapchat of instagram doet, de wijze waarop is alleen anders)
En als je als ouder weer eens geërgerd cooooooontaaacccct roept, vraag je dan af wanneer jij écht contact maakte met de belevingswereld van de kind.
Oeps.