Vanmiddag wandelde ik met de hond langs een bankje in het park met daarop, aan en naast, vier pubers. Eén tot in de puntjes verzorgd en geëpileerd meisje en drie stoere nonchalante jongens. Ze waren samen diep in gesprek en ik hoorde het meisje oprecht geïnteresseerd vragen; “maar zeg je dan wel eens ik-hou-van-je, tegen je moeder?” De jongens lachten alle drie hard, met hun hoofden in de nek en het meisje beet betrapt op haar lip. Het was duidelijk dat zij dat wel regelmatig zei tegen haar moeder. Maar de jongens vonden dat ze dat helemaaaaaal niet hoefden te zeggen, omdat ze ook helemaal niet van hun moeder hielden. Sterker nog, ze hielden van geen van hun ouders, en het gesprek ging verder over sites die het goed zouden doen net als marktplaats als je daarop je ouders te koop zou kunnen aanbieden, of nou…… wie wil die nou eigenlijk kopen???? Wat een lol hadden ze samen.
Ik liep door en keek het clubje lachend aan, waarop één van de jongens tot voorbij de struiken mijn blik vasthield. Ja, ook ik ben duidelijk een moeder. En het leek even of hij zijn eigen stoere praat over zijn eigen moeder zelf niet helemaal meer geloofde. Want ook al is houden van je moeder op een bepaalde leeftijd gewoon niet stoer, soms voelt het diep van binnen best wel eens anders.
Lastige leeftijd!