Vanmorgen stond ik onder de douche, terwijl ik mijn dochter bevelen hoorde geven aan Laya (hond). “nee, wachten, okee …. vrij”. Glimlachend bedenk ik me hoe wij omstebeurt onze plek in de roedel van Laya bevechten, of is het andersom?
Onze Laya is een toller vrouwtje van 3 jaar met wie we grote avonturen beleven. We hebben bewust gekozen voor dit ras, omdat ze zo jong van lijf,leden en geest blijven – en wij dan hopelijk ook- en omdat ze heel sociaal zijn. Wat we erbij kregen is een super eigenzinnig beestje, die vaak vindt dat zij zelf heel goed kan bepalen wie, wat en wanneer.
Het gevolg daarvan is dat wij als gezin enorm op de proef worden gesteld waar het gaat om begrenzen. We moeten met elkaar in gesprek blijven om te bekijken welke grens waar ligt, zodat we die samen op dezelfde wijze hanteren naar haar. Bijvoorbeeld zitten voor het oversteken….Ja, maar als er geen auto aan komt dan hoeft dat toch niet? Een stukje kaas geven onder het eten mag niet, maar net na het eten? Dan weet Laya toch niet meer dat het van het eten komt?
Kortom, overleggen en begrenzen.
Daar bovenop is de discussie al jaren wie nou in de ogen van Laya welke plek in de roedel heeft. En het is leuk om te zien, dat Laya daar inderdaad ideeën over lijkt te hebben. Dat zijzelf onderaan in de roedel, maar boven de poezen, staat, is haar (geloof ik) wel duidelijk. Maar onze ranking wisselt en we komen er eigenlijk niet goed achter wat haar criteria zijn.
Is het degene die met de zwaarste stem een commando geeft?
Is het degene tegen wie zij zich aanvlijt in een rustmoment?
Of is het degene bij wie zij hulp en troost zoekt als ze bij moet komen van een foute cake?
Ach, wie welke plek ook heeft.. het is duidelijk dat we een gezinslid hebben die de gemoederen bezig houdt. En iedereen die hierin een parallel ziet naar welke thuissituatie dan ook, is welkom.