Ver weg en dichtbij

Afgelopen week vierden onze kinderen hun verjaardag op een nieuwe wijze. Toen onze kinderen 4 en 6 jaar oud waren zagen hun vader en ik ons genoodzaakt hen te vertellen dat we niet meer verder samen gingen. Een moment dat in mijn hart gegrift staat, herkenbaar voor iedere gescheiden ouder. Na de mededeling vroeg de oudste mij of er echt niks meer aan te doen was. Ik heb opgenoemd wat we allemaal ondernomen hadden om dit te voorkomen, en ook de zesjarige zoon kwam tot de conclusie met een zucht…. Nee dan hebben jullie wel echt alles gedaan. Een erkenning die mijn moederhart een beetje goed deed, want we waren zeker niet over één nacht ijs gegaan.

Als kindertherapeut zou ik graag willen zeggen dat wij een harmonieus co-ouderschap hebben weten op te zetten. Echter dat is niet waar. Wij deden absoluut ons best, maar een gezellig co-ouderpaar met nieuwe aanhang zijn wij niet geworden.

Maar het is nooit te laat.

Aangezien onze jongste sinds een half jaar ook op zichzelf woont was het moment gekomen om de jaarlijks verjaardagen-circus anders in te richten. In plaats van familie feest bij vader, familie feest bij moeder werd gekozen voor een gecombineerd familiefeest op het studentenadres van de jongste. Nu is de ruimte daar natuurlijk beperkt, dus kozen de kinderen ervoor om de alleen de naaste familieleden van het oude kerngezin uit te nodigen, samen met de directe stiefmoeder en stiefvader.

Het werd een warm weerzien tussen twee families die jaren met elkaar verbonden waren, en door een besluit van ons elkaar 15 jaar niet hadden gezien of gesproken. Een waardevolle middag met enthousiaste verhalen en warme herinneringen.

Na de maaltijd hield de oudste een speech, waarin hij uitlegde dat het voor zijn zusje en hem een bijzonder moment was. Dat de familie van de ene en van de andere kant voor hen deel uit maakt van hun leven, heel nabij. En hoe lastig het voor hen geweest is, dat die families onderling zo ver van elkaar af stonden. En hoe blij zij nu waren dat het na al die jaren mogelijk bleek te zijn om weer samen met hen dichtbij elkaar te zijn.

22 en 20 jaar, twee jong volwassenen wiens levenskeuzes en acties daarin mij vervullen met diepe trots.

Dankbaar.