5 jaar geleden was ik nog maar 9

Op een zonnige zaterdagmorgen stap ik in de trein richting Utrecht. Het is druk en ik vind nog één plekje tegenover twee druk pratende meisjes. Uit hun verhaal maak ik op dat zij vandaag naar Den Haag gaan. Het gesprek kabbelt voort en ik doe mijn best iets te lezen. Gaandeweg stelt één meisje voor om in Utrecht nog even naar die en die winkel te gaan. Maar nee, daar heeft het andere meisje niet zo heel veel zin in.

Aan het accent van de meisjes te horen, komen zij niet helemaal uit de grote stad. En meisje nummer twee vindt één grote nieuwe stad op een dag duidelijk meer dan genoeg. Volgens mij is het al best een spannende onderneming. Zij oppert om tijd te reserveren om even langs het strand te lopen. Groot gelijk, zonder al die stadse lui. Ik verdiep me weer in mijn tijdschrift tot het volgende verbale intermezzo, die niet lang op zich laat wachten.

Meisje één verzucht namelijk opeens dat zij van de week heeft bedacht dat zij vijf jaar geleden nog maar 9 jaar was. Tja, valt haar vriendin haar bij, toen was zij nog maar bijijijna 10. Tjonge, en nu zijn ze allebei alweer 14! En ze zijn het roerend met elkaar eens…….. “jeee, wat zijn we dan al oud he”