Thuis, ver weg

Terwijl ik dit schrijf zit ik op de veranda van de vrijwilligersappartementen boven het Lamin healthcenter. Ik krijg hier gratis kost en inwoning. Er is plaats voor 6 vrijwilligers, maar er is verder niemand, dus ik heb een privé plekje in Gambia.
Om me heen het getjilp van de krekels, gezang van kinderen die in de avond uren Koranlessen krijgen en beneden discussiëren de bewakers van de kliniek.
Ik ben weer thuis in the Gambia.
Al bij het inpakken voelde ik het, vertrekken naar een bekende plek ver weg is een bijzondere sensatie. Het is heel vertrouwd en toch ook spannend, want je weet niet wat je eraan treft.
Meteen na de landing werd ik verwelkomd door een Nederlandse bekende met wie ik de draad op kon pakken, alsof ik hem gisteren nog gesproken had. Gevolgd door Annemiek die me op kwam halen en naar Lamin reed.
Daar gauw de 39 kilo bagage in mijn kamer gezet en nog even naar school op 3 minuten loopafstand, ideaal.

Ook daar leek het alsof ik er vorige week nog was. Het collegiale gevoel dat ik in Nederland altijd heb bij Vreedzame Scholen, is in Lamin niet anders. Ik voel me zeer welkom en de collega’s refereren allemaal aan de training. Okee, er was wel iemand die even niet door had dat het aanstaande zaterdag al is, maar hee, het is Gambia.

Grappig genoeg kom ik dus echt thuis hier, maar het kost me wel een dag om onze Nederlandse haast van me af te schudden. Dinsdag liep ik als een Hollands kippetje van het ene gesprek naar het andere en vanmorgen voelde ik dat de druk weg was. Uren heb ik gezeten bij een prachtige les met de examenklassen over belangrijke issues in het leven, samen met 7 docenten. Doel is om werkelijk in gesprek te komen met de groep over dingen als; geweld, echtscheiding, sexualiteit voorlichting, kindhuwelijken, depressie, kindermishandeling, gender discriminatie en nog veel meer. Ok, niet allemaal in 1 sessie, maar iedere keer een topic. Ik was onder de indruk van de openheid van de docenten en daarna ook een aantal studenten. En de belangrijkste boodschap was: je hoeft niets te delen in de groep als je dat niet wil, maar weet dat wij, docenten er voor jullie willen zijn. Kom praten, in vertrouwen en samen zoeken we naar dat wat je nodig hebt.

Dit sloot naadloos aan bij een les gisteren die ging over genderissues waarbij leerlingen een 20-tal vragen hadden geformuleerd en daarover met 4 docenten in gesprek gingen. Ik kon alleen maar heel stil luisteren. Er gebeurd hier veel!

Aan het einde van vandaag had ik mijn (nu al) dagelijkse uurtje met Essa, directeur van de school. We praten dan over de processen die plaats vinden in Gambia en de school in het bijzonder. We bespreken dan ook mijn vragen en verwondering, dus ik benoemde de bijzondere lessen. En hij vertelde dat mijn aanwezigheid veel los heeft gemaakt in oktober.
En dat is oprecht wat ik voel, zie en hoor. Natuurlijk niet bij iedereen, maar zeker bij een grote groep.

Nu voel ik dat de spanning ook voortkwam uit een soort voorbereiding op een teleurstelling.
Wat als ze helemaal niet blij zijn dat ik er weer ben….?
Wat als ze de trainingen eigenlijk helemaal niet echt willen….?
En terwijl ik dit schrijf realiseer ik me dat dat weg is gevallen.
Ik ben blij om hier weer te zijn, en veel collega’s zijn dat ook.
Sterker nog, van de 1800 leerlingen zijn er zelfs een paar die me herkennen van afgelopen jaar, ik voel me thuis, en dat mag!