Overal ter wereld is het een onderwerp: respect en hoe laat je dat zien.
In the Gambia viel het me al snel op dat wanneer iemand zich voorstelt aan mij men mij altijd een hand geeft. Terwijl mensen hier voornamelijk moslim zijn. Het verraste mij omdat ik vanuit de islamitische scholen in nederland weet dat dat not done is.
Iets anders wat mij opvalt is dat de handgever na het loslaten van mijn hand zijn rechterhand even op zijn hart legt. Of eigenlijk, niet echt legt, maar even aanraakt. Een vorm van respect waarbij je aangeeft dat je de ander respecteert vanuit je hart. Een simpele beweging die ik makkelijk heb overgenomen en die als vanzelfsprekend wordt geaccepteerd.
Voor mijzelf toon je respect naar een ander, wanneer je die ander oprecht ziet, aandacht hebt voor de ander. En die ander heeft een naam.
De afgelopen dagen op school en in het hotel heb ik heel veel namen gehoord. Velen bleven makkelijk hangen zoals Fatou, Mariama, Hadi, Binta, Sanna en Ousmanou, namen die je veel hoort . Andere waren ingewikkelder en die schreef ik op met een kenmerk erbij, zodat ik ze makkelijker kon onthouden. Het onthouden van namen van mensen is echt een hobby van me (wordt vast nog een dingetje over een paar jaar) en ik weet dat ik er mensen aangenaam mee kan verrassen, ook in Nederlandse trainingen.
Het raakt me dan ook oprecht wanneer kinderen in de klas worden aangesproken met ‘you’ of ‘hee you’. Ik snap echt dat het lastig is wanneer je vakdocent bent en iedere les 40 andere gezichten voor je ziet. Dat het lastig is wanneer kinderen allemaal hetzelfde uniform aan hebben. En toch…. Zeker wanneer je iedere dag voor dezelfde klas staat, het zou toch moeten kunnen.
Op de derde dag komt een leerkracht langs lopen terwijl ik in gesprek ben met het bouwhoofd. Zij groet mij en ik groet haar terug, en noem in de groet haar naam. Ze staat stil, stomverbaasd. En vraagt of ik haar naam nog weet? Ja dus.
Ze brengt haar verwondering luidkeels naar voren.
Ik vraag haar hoe het voor haar is dat ik haar naam weet.
En zij zegt letterlijk, ik vind dat heel fijn ‘it makes me feel a person’ ….
Wow, inkoppertje, want ik had haar gisteren in de les gezien. En zij gebruikte weinig tot geen namen van de kinderen.
Dus ik vertelde haar dat ik dat zelf inderdaad ook altijd zo voel. Dat ik het heel fijn vindt wanneer mensen mijn naam noemen, dat ik me dan gezien voel, dat dat voor mij ook als respect voelt. Jaaaaa dat was het precies…. dat voelde zij ook.
Waarop ik zei; ik denk dat dat voor kinderen ook zo is, wat denk jij?
Ze was even stil, ik zag dat ze meteen begreep wat ik bedoelde.
Jahhaaa, dat is voor kinderen hetzelfde, maar het schooljaar is nog maar net begonnen…..
Het bouwhoofd was bij deze korte uitwisseling aanwezig. En terwijl de juf wegliep zij hij: jij laat de teachers voelen wat nodig is voor de kinderen. En je doet het op een positieve manier. Ik hoop dat de juf dat ook zo voelt en dat ze de uitdaging aangaat.
In datzelfde gesprek kreeg ik overigens een Gambian name. Iedereen die hier wat langer rondloopt krijgt dat. Ik protesteerde nog wat, want er lopen hier ook Tina’s rond en mijn naam is prima uit te spreken. Maar nee, dat is mijn Christian name.
Mijn gambian name moest Hadi zijn. Die past bij mij……
Toen ik ‘s avonds langs het strand liep om de dag te laten zakken vroeg iemand mij hoe ik heet. Heel makkelijk rolde de naam Hadi uit mijn mond.
En ik merkte dat het heel fijn is om en gambian name te hebben. Want met een gambian name kreeg ik ook gambian respect. Met een gambian name ben je niet zomaar een toerist. Een gambian name word je gegeven, uit respect.