Mijn werk in gambia begint te veranderen. Waar ik voorheen veel in de klassen zat, te genieten van alles zag ik zag (en soms sip werd van wat er nog niet was) ga ik nu van het ene overleg in het andere en heb daardoor prachtige ontmoetingen. Er gebeurd enorm veel in en rondom de school. De school is uitgekozen voor een internationaal project door de UN waarin kinderen geleerd en gestimuleerd worden om ondernemers vaardigheden te ontwikkelen. Op dit moment wordt een opslagruimte verbouwd tot een kantine waar studenten gezonde lunches gaan koken en verkopen voor de docenten. Het startkapitaal komt van de organisatie en de winst gaat in een schoolfonds wat ten goede komt aan de studenten.
Ik heb brieven mee genomen van een groep 8 uit Nederland voor leerlingen in dezelfde leeftijd op de Babylonschool, die zich op hebben gegeven voor een ouderwetse penvriend/in. De brieven werden uitgedeeld en de oh’s en ah’s zijn niet van de lucht. Hier wordt een verbinding gelegd. Nu nog op papier, maar nadat ik de retourbrieven heb afgeleverd kunnen ze zelf per mail verder. Verbinding om bewustwording te stimuleren. De wereld wordt kleiner en kleiner.
Ik heb een overleg met de staff op school en in het ziekenhuis over beleid ten aanzien van stagiaires. Door omstandigheden neem ik versneld de stage coördinatie over in Nederland. Zo’n nieuwe taak levert frisse inspiratie op. Jongeren bewust maken van de situatie in de wereld is belangrijk en daar kan een stage in bijvoorbeeld gambia een mooie bijdrage in zijn. Tegelijkertijd hebben Nederlandse studenten nieuwe kennis die ten goede kan komen aan de professionals hier. Een win-win situatie.
Mijn pareltje van vandaag is een bezoek aan de lokale en enige Montessorischool in Gambia. Na wat zoeken kom ik op een plek waar ik de afgelopen jaren al ettelijke malen langs ben gelopen zonder the weten wat er zich achter de muur afspeelt. Vandaag mocht ik, bij wijze van uitzondering, op bezoek komen. Bij het binnen stappen van de compound werd ik overweldigd door de enorme rust. Een groepjes kinderen was aan het spelen, maar echt sámen spelletjes aan het doen. Voor de deur op de veranda staat een schoenenrek met daarin zo’ n 30 paar kleine schoentjes. Het signaal is duidelijk, bij het naar binnen gaan doe je je schoenen uit. Dus ik zet mijn volwassen slippers erbij. Eenmaal binnen valt opnieuw de rust op. Maar ook de prachtige materialen, in Nederland aangeschaft en de enorm schone schoolomgeving. De directeur vertelt haar levensverhaal. Met man en kind wonend n een dorpje in Frankrijk terecht gekomen op een Montessorischool. Na een paar jaar terug naar Gambia en het concept willen vasthouden. Klein schooltje opgericht met momenteel 16 nationaliteiten waaronder toch ook een aantal Gambiaanse kinderen. De visie, de uitwerking, ik ben diep onder de indruk. Helaas voorlopig alleen nog voor de happy few. Want waar de schoolbijdrage per leerling op de Babylonschool 3000 dalassi (€60,-) bedraagt betalen ouders op deze school €3000,- per jaar. Slik.
Terwijl we een lokaal uitlopen komt er een groepje kinderen binnen. Een jongetje gaat zitten op een bankje, trekt zijn schoentjes uit en klopt het zand uit de schoenen op de vloer. Daarna staat hij op, bakt een stoffertje en blik en veegt het zand op.
Maria Montessori zou met een grote trotse glimlach toekijken.
1 gedachte over “nooit saai”
Wat prachtig!!!! Ben nu wel heel benieuwd waar die school staat.
Succes!!