Naobuurschap XL

Het is nu al dagen 40-41 graden en ik ken nog de verhalen van onze hittegolf afgelopen zomer. Toen iedereen klaagde en niet vooruit te branden was. Hier gaat het leven door alsof er niks aan de hand is. Ja natuurlijk, de vaste uitspraak als je vraagt hoe het gaat is: too hot! Maar toch, aan de activiteiten merk je het niet.

Gisteravond kreeg mijn vaste taxidriver bericht dat hij met spoed naar zijn vader in het ziekenhuis in Senegal moest. Dus vandaag kwam een vriend mij ophalen in de auto van Lamin. Onderweg bespraken we hoe dat dan gaat met de betaling. Hoe hollands is dat. In Gambia bestaat nog het echte naobuurschap -geen idee of ik het goed schrijf- Je doet dingen voor een ander, gewoon omdat je dat doet. En er is niemand die zich druk maakt over welke financiële vereffening dan ook. Als je iets lekkers eet, en er komt iemand anders langs, dan bied je altijd aan om te delen, je nodigt de ander uit om mee te eten. En je hoeft echt niet uit beleefdheid te weigeren. Nu was ik vanmorgen al geraakt door het mooie gebaar van de vriend, die gewoon de taxi blijft rijden tot Lamin terug is.

Vanmiddag was ik uitgenodigd bij een van mijn favoriete juffen, mrs Manneh. Een juf die al met pensioen is, tegen de 60 loopt, en toch iedere dag aanwezig op school. Ze draait daar nog steeds iedere morgen de ochtend shift van 8:30 tot 13 uur. Daarnaast begeleid ze een groep meisjes die een entrepreneurs-project doen. En op maandag, dinsdag en woensdag draait ze daarna van 16-18 uur een bijzondere klas. Daar mocht ik komen kijken. En opnieuw was ik ontroerd door wat i k daar zag. Achter de grote drukste markt van Serrekunda, in een verlaten huisje wat zij nu huurt voor €80,- per maand werkt zij in een grote kamer. Op de paar stoelen vrouwen van rond de 30-40 jaar. Op de grond een paar kinderen. Mrs Manneh legt uit dat deze vrouwen marktkooplui zijn of in een winkel werken, maar dat zij niet kunnen lezen of schrijven en dat wel heel graag willen leren. De kinderen zijn slow-learners van een andere school. En sinds september geeft zij deze gemixte groep les op dezelfde manier zoals ze dat doet op de Babylonschool. Iedere letter heeft een letter klank, een letternaam en een gebaar. En alle letters en klanken worden door de groep even herhaald voor mij. Zelfs de vrouw die pas sinds gisteren is aangehaakt doet mee. Ik ben moe na deze lange hete dag, dus misschien een beetje labiel, maar ik kijk en luister met een brok in mijn keel. Wát een toewijding, wat een doorzettingsvermogen van zowel de juf als haar klas.

Ik krijg in Nederland vaak de vraag wat mij nou zo trekt in Gambia.
Dit is het dus. De manier waarop mensen omzien naar elkaar, de manier waarop mensen willen werken om vooruit te komen, de naobuurschap XL.
In een telefoongesprek met Ronald zoeken we naar verklaringen waarom hier wel, terwijl ik dat echt bij ons vaak zo anders ervaar. En ik voel; ik hoef geen verklaringen. Ik geniet hiervan, ik wentel me in Medemenselijkheid met een hoofdletter.
Bij 41 graden.