Het was weer helemaal als vanouds; de training afgelopen zaterdag. Bij aankomst bleek er geen stroom te zijn, vrijdag lag de wifi eruit, dus het trainingsmateriaal kon niet geprint en gekopieerd worden. Dus wat doen we dan…… improviseren. De training was dit keer gelukkig in een leslokaal in plaats van de aula, dus ik had een heel krijtbord tot mijn beschikking. Lesopzet opgeschreven, papieren en potloden gefixed en we konden van start.
Het gevraagde onderwerp was ‘planning’ wat we samen aanpasten naar lesplanning. Het gegeven is namelijk dat veel docenten een les binnen stappen na een blik op het curriculum, maar zonder enige voorbereiding. Vaak zijn lessen daardoor erg saai en onderscheid in aanbod voor de wat langzamere of de snelle leerlingen wordt amper gemaakt. Gevolg is dat ik tijdens observaties menig puber zag wegdutten, ofwel omdat de les te saai was of omdat de stof totaal niet werd begrepen.
Via een collega werd ik in Nederland gewezen op het bestaan van Expliciete Directe Instructie. Na een halve ochtend sparren met mijn nicht die de PABO doet kon ik het vertalen naar het engels en de Gambiaanse situatie. Van uitgeverij Pica mocht ik de modellen gratis gebruiken en vertalen. En een andere lieve nicht maakte er prachtige handouts van. Van je familie moet je het hebben in barre tijden, das duidelijk.
Kortom, zonder stroom en zonder wifi kwam ik wél goed voorbereid voor de dag.
De klas zat vol met geïnteresseerde collega’s en aan de hand van het EDI model legde ik uit wat het model betekende en hoe de leerkrachten het konden in zetten in hun werk. Weer viel het me op hoe leergierig en oprecht deze groep mensen is. Ze weten dat de lessen effectiever kunnen en moeten en iedereen ging actief aan het werk met het model. Aan het einde van de ochtend, na een heerlijk ontbijt (er wordt hier doorgaans pas om 11 uur ontbeten) kregen we als groep de ene les na de andere in verkorte vorm. In anderhalf uur tijd kregen we afwisselend les in rekenen als 6-jarigen, egels als 8-jarigen en eindigden we als 14 jarigen die les kregen in micro economie. De ene les nog beter uitgedacht dat de andere. En iedereen even enthousiast. Het enige wat opviel is dat de lessen saaier werden naarmate de leeftijd van ons als klas groeide. Blijkbaar zijn de basisschool leerkrachten inventiever dan de middelbare school leerkrachten.
Na afloop van de training spreek ik mijn twee oudere favoriete juffen, Mrs Manneh en Mrs Meriam. Samen blikken we terug op de training en ik deel mijn observaties. De vrouwen keken elkaar even aan en bleken het er ook samen over gehad te hebben. Zij hadden al besproken dat ze een groep gingen vormen die de jonge leerkrachten van de middelbare school gaan coachen om hun lesmethoden actiever te maken. Dit willen ze doen door een paar keer per week met hen de lesplannen door te nemen. “want deze veranderingen bereik je alleen met constant observeren en leren en dit is iets wat de jongere vakleerkrachten niet leren tijdens hun studie”.
Opnieuw valt het me op hoe bevlogen de oudere leerkrachten zijn met hun vak. Trotse vrouwen die onvermoeibaar hun visie op leren uitdragen naar de jonkies. Die praten en denken vanuit de leerlingen en altijd en overal op zoek zijn naar verbeteringen.
Tijdens de training heb een voorbeeld gegeven van een ‘attitude doel’. Ik vertelde het voorbeeld van het kleine jongetje op de Montessorischool, dat geleerd heeft om zich verantwoordelijk te voelen voor zijn omgeving. Zijn schoenen leegklopte en de vloer veegde. Een langgerekt ahhhh klonk in de klas. Dat is precies wat zij ook wilden, leerlingen die zich verantwoordelijk voelen voor de omgeving….
Samen met het hoofd van de middelbare school pak ik mijn trainingsmateriaal bij elkaar. Iedereen is het lokaal uitgelopen.
Hij kijkt op en zucht: kijk dit nou. Op werkelijk iedere tafel staat het wegwerpbekertje waarin men wat heeft gekregen. Een lege vuilnisbak bij de deur. Samen verzamelen we alles, leggen het op een tafel en hij maakt een foto voor de leerkrachten groep in Whatsapp.
Als we leerlingen willen leren verantwoordelijk te zijn voor hun omgeving hebben we nog best een weg te gaan…
3 gedachten over “Lange weg …”
Avtieve werkvormen zijn ook goed toe te passen op MBO en HBO niveau. Het gaat echt om de mindset van de docent. Zo te zien is het enthousiasme er, dan volgt de mindset na wat oefenen vanzelf.
Weer goed werk gedaan, meis!
verassend dat ook de oudere leerkrachten willen blijven ‘leren’……