Kunta Kinteh

Vandaag een indrukwekkende excursie naar Kunta Kinteh. Het voormalig slaveneiland wat een aantal jaren geleden is vernoemd naar de meest beroemde slaaf die opkwam voor zijn rechten en zijn eigen naam niet wilde opgeven, Kunta Kinteh.
Deze excursie is de trip die ook de eindexamenklas gaat maken over een paar weken, gesponsord door velen van jullie. En ik kan je zeggen, deze komt enorm binnen.

Om 6 uur vertrekken we met een taxi naar de haven van Banjul, de hoofdstad van Gambia. Onze taxi chauffeur en gids loodst ons door donkere straatjes en opeens staan we aan de waterkant. Hoe laat de veerboot komt weet niemand, maar we hebben de eerste, dat wel.
Na aankomst van de boot moet deze eerst leeg, enorme trucks en heeeeel veel vrouwen met grote stapels op hun hoofd komen de boot af. De boot komt uit Barra en wordt ook gebuikt door mensen op doorreis van noord naar zuid Senegal, want dat moet dan dwars door Gambia.
Eindelijk houdt de stroom op en mogen wij de boot op en we hebben een mooi plekje bovendeks.
Na 45 min komen we aan in Barra op de noord oever van de rivier en maken wij deel uit van dezelfde stoet als waar we eerder getuige van waren. Een kakofonie van geluiden om ons heen.
De volgende stap in de reis is een taxi door rurale gebieden naar Albreda. Onderweg wordt duidelijk dat de woestijn oprukt. Droogte en stof overal.
Na een uur hobbelen in een auto zonder schokbrekers over een ingedroogde zandweg komen we opeens aan in een dorpje. Albreda, de voormalige slavenhandel post. Vandaar varen we met een houten bootje een half uur naar James Island, nu Kunta Kinteh.
Het eiland is heel klein aan het worden doordat er steeds meer randen worden weggespoeld door het rivierwater. Midden op het eiland staat de ruïne van het fort. Onze gids vertelt de verhalen. Verhalen waar je stil van wordt. De plaats waar het vuur gestookt werd om de mensen te brandmerken, de manier waarop de mensen werden gevangen. Wanneer we op een gegeven moment in de ruimte van de voormalige gevangenis staan en Essa voordoet hoe een slaaf aan de muur werd geketend en een beetje eten kreeg op zo’n afstand dat hij er net niet bij kon stromen de tranen over mijn wangen.
Ik kan me de serie Roots nog zo goed voor de geest halen, en nu sta ik op de plek waar het allemaal echt gebeurde.
We namen de tijd om er echt te zijn, met mooie ontschuldigende gesprekken van de Gambianen. Tenslotte waren hun eigen landgenoten, de dorpsleiders degene die hun eigen mensen verkochten. Tja, zo waren we allemaal schuldig aan ons eigen deel van deze schaamtevolle geschiedenis. We moeten vergeven maar nooit vergeten, spraken onze Gambiaanse begeleiders.

In stilte en doodmoe reizen we dezelfde weg terug.
Ik heb er niet veel meer over te zeggen