Iets met book en cover

Vrijdagmorgen stipt om 8:30 uur had ik een ontmoeting met de Elders van Lamin. Vanuit voorgaande projecten in andere landen weet ik dat dat heel belangrijk is. De Elders zijn de notabelen van het dorp. Als zij het project een warm hart toedragen, dan heeft het status, mag je je ding doen en wordt het ook op waarde geschat.
5 mannen van zeer hoge respectabele leeftijd in traditionele kledij, de directeur, de adjunct-directeur en ik. Een uitgebreide voorstelronde vond allereerst plaats.
Er werd gezamenlijk gebeden, mijn achtergrond en het hele projectvoorstel werd verteld door de directeur. Het was een lang verhaal en dat klonk enorm indrukwekkend in Mandinka. Tussentijds werd ik bijgepraat in het Engels.
Er hing een enorme lading in de kamer, ik voelde het zelfs fysiek.
Iedere 5 minuten ging deur een beetje open en heel snel weer dicht, wanneer een docent zag wie daar zaten.
Na 20 minuten mocht ik vertellen waarom ik het had bedacht om dit project uitgerekend in de Babylonschool te doen.
Opnieuw vertelde ik over wat ik had gezien in 2017, en hoe ik oprecht geloof dat de future female president van de Babylonschool zou kunnen komen. En dat het dan belangrijk is dat zij zelf initiatief en verantwoordelijkheid neemt en niet alleen luistert naar de eisen van de Wereldbank. En dat dat dus ook geldt voor de kinderen op school. Eigenaarschap begint op school.
De oudere heren klapten en lachten enthousiast. Dat beeld sprak duidelijk aan.

Een voor een vertelden de heren wat zij van het plan vonden en spraken zij de zegen uit. Samen volgde een afsluitend gebed en daarmee werd het formele deel afgesloten.
Toen werd er gegrapt over mijn naam. De voornaam die ik van de adjunct-directeur had gekregen, Haddy, en de achternaam van de buren.
Die achternaam bleek dezelfde als die van de oudste, en daarmee belangrijkste man van het dorp. Bojang. de vader van mba, adoptiemoeder van Fenne (mijn dochter). En opeens begreep ik waar ik deze respectabele oude man van kende.
Iedere rit met zijn kleinzoon Ousman, die mij als taxichauffeur rondreed vorig jaar, passeerden we zijn opa. Gekleed in zijn versleten kloffie, zittend voor zijn store. Een winkel in allerhande tweedehands elektrische meuk.
Zooooo blij dat ik deze man altijd met respect en aandacht heb begroet.
Hij blijkt namelijk de belangrijkste man van het dorp te zijn.
Never judge a book by its cover.